Mizansen

Sanki yürüyen merdivende, hareket yönünde duran bir basamak üzerinde mahsur kalmış gibi davranan insanlar var. Provası yapılmış bir sahneyi andırsa da, doğallığı hayret uyandırıyor. Bu durum, "Gerçek, nadiren saftır." sözünü akla getiriyor.

Yapısı gereği üretmekten çok hazır olana yönelmiş ve düşünme yetisinden yoksun olan insanlar, çok normalmiş gibi yaşadıkları durumu aktarırken akıl veya fikir talep etmenin erdemsizliğini fark edemiyor. Garip!

Kimlik yorgunluğu

Her gün ekranlara bakarak başlıyoruz hayata —başkalarının düşünceleriyle, duygularıyla, hayatlarıyla. Gittikçe daha çok görüyor ama daha az hissediyoruz. Birey, kendine dönmeden önce binlerce başka kimliğe dokunuyor, kendi sesini bulamadan kalabalığın içinde kayboluyor. Oysa insan, önce kendine dönmeden hiçbir yere varamaz.

Yaz yaz yaz

 

Ben hep buradayım… Batıda, doğuda, güneyde ve kuzeyde… Kâh kalabalığın ortasında, kâh ıssızlığın içinde. Bazen de deniz kenarında tuşlara basıyorum; durmaksızın. Belki çocukluğumu yazıyorum, belki bugünümü, kim bilir, belki de geleceğimi…

Küçük bir çocuğun gülümsemesinde buluyorum kendimi; bitmeyen bir hayat enerjisi ile. Sahiden, diğer bütün güzel şeyler nerede? Sanmayın ki aramıyorum; her gözlemim, her çalışmam, her düşüncem ve her nefesimde çabalarım gizlidir… Bitmek tükenmek bilmeden.

"Uçmak için kuş olmak gerekmiyor, küçük sevinçler olsun yeter."

— Cemal Süreya

Dijital sınav

Dijital çağda birey, sürekli görünür olarak var olduğunu sanır; oysa kendini kaybetmenin en hızlı yolu, her yerde olmaya çalışmaktır. Gerçek benlik, paylaşımlarda değil, sessizlikte olgunlaşır. Artık düşünmek yerine "bildirim" bekliyoruz; ama kim olduğumuzu, ekranlar değil, seçmediğimiz anlarda verdiğimiz tepkiler belirler.

Sessiz imza

Dürüstlük, vicdan, merhamet…

Çoğu zaman "eski" değerler gibi görünürler. Ama aslında insanın en çağdaş rehberleridir onlar. Zaman değişir, koşullar değişir, teknoloji her şeyi baştan yazar. Ama karakter… karakter, sessiz ve kalıcıdır.

Bir insanın gerçekte kim olduğunu anlamak için büyük olaylara gerek yoktur.

Küçük bir çocuğa uzattığı el, bir hayvana gösterdiği şefkat…

Veya sessizce yaptığı, fark edilmeyen bir iyilik; bunlar, maskelerin ardında saklanamayacak kadar gerçek izlerdir.

Her merhamet, her içtenlikli jest, insan ruhunun sessiz imzasıdır.

Vicdan… Kendi içinde kurduğun en adil mahkemedir.

Hiçbir kanun, hiçbir yazılı kural, vicdanın yankısı kadar keskin olamaz.

Merhamet ise vicdanın dışa açılan kanadıdır. Başkasının acısını hissetmek, onun yarasına dokunmak cesaret ister.

Hızla aktığı bir çağda dürüst kalmak, merhametli ve vicdanlı olmak…

Evet, bu bir meydan okumadır. Ama bu meydan okuma, yalnızca dünyayı değil, ruhu da dönüştürür.

Bir iyi niyetli davranış, çoğu zaman zincir gibi yayılır. Görünmez, sessiz ama güçlü bir ışık taşır.

Ve sonunda geriye kalan… unvanlar mı? Rakamlar mı? Başarı listeleri mi? Hayır.

İnsana dair küçük ama kalıcı izlerdir.

İşte bu yüzden dürüstlük, vicdan ve merhamet, zamana meydan okuyan fikir-lerdir.

On uncertainty and trust

Sometimes I think… maybe the hardest part of life is uncertainty. We don’t know what’s coming, we make plans, but no plan ever works out perfectly. And in those moments, we need something to hold onto: trust.

But trust isn’t just about others. It’s about trusting our own path, our own choices, and sometimes even the flow of life we can’t control. Trying to control everything is exhausting. Letting go a little—it feels less like surrender, more like courage.

The Stoics used to say, "stay calm no matter what happens." The existentialists added, "uncertainty is inevitable, but you can still create meaning through your choices." Both sound true to me. It’s like you need to accept things and still take responsibility at the same time.

Yes, uncertainty can be scary. But think about it: it’s also what makes life exciting. If we already knew how a book would end, would we even want to read it? Maybe trust is simply the decision to keep walking, even when the road ahead is unclear.