Sokaklar sessiz; çığlıklar duyuluyor, ama isimleri yok.
Şehir nefes alıyor, ama kimi nefes alamıyor; kimi yalnızca görünmez bir yük altında yürüyor.
Kimileri "iyi" diyor, kimileri "kötü"; ama iyi ve kötü uzun zamandır birbirine karıştı.
Köprüler yıkılıyor; kimi fark ediyor, kimi bakıp geçiyor.
Adını koyamadığımız bir oyun oynanıyor; kurallar hep bizden gizli.
Ve biz… hâlâ oynuyoruz, fark etmeden, fark ettirilmeyerek.
Ama gökyüzü hâlâ aynı.
Ve belki de en tehlikelisi, hâlâ aynı kalacak sanmamız.
