Bazen hiçbir şeyin farklı gelmediği olur mu? Ana duyguların hepsini yaşamışsın gibi. Aradaki hislerin, çeşitlerinin de ilgi çekmediği ya da farklı gelmediği de oluyor mu? İnsanlar için de bu durumun aynen geçerli olduğunu düşündün mü hiç: ana formlar ve ara formalar. Çünkü insanları kalıplara sığdırmak fikri hep saçma gelmiştir. Asıl olan kalıpları insanlara sınırları esnek şekilde sığdırmaktır. Tüm bunlar tatmin olmuşluk mu yoksa bir yön seçmek için hazır olduğunun kanıtı mı? Neye ve kime göre mi? Elbette sana tanıdık gelen ve yüzünü gülümseten yönde. Çünkü o yöndeyken sanki zamanla aynı hıza sahipsin ve birlikte ilerliyorsun. Aklın, ne başka kimse-ler-de ne de dünyanın herhangi bir yerinde. Gülümse hadi; yüzündeki aydınlık ortaya çıksın.
