Bazen hiçbir şey farklı gelmez.
Ana duyguların hepsini yaşamış, aradaki hislerin ve çeşitlerin ilgini çekmediği zamanlar olur.
Peki hiç düşündün mü, insanların da ana formları ve ara formları olduğunu?
İnsanları kalıplara sığdırmak fikri hep saçma gelmiştir bana. Asıl olan, kalıpları insanlara —sınırları esnek olacak şekilde— sığdırmaktır.
Tüm bunlar tatmin olmuşluk mu, yoksa bir yön seçmeye hazır olduğunun kanıtı mı?
Neye ve kime göre mi?
Elbette sana tanıdık gelen ve yüzünü gülümseten yönde. Çünkü o yöndeyken sanki zamanla aynı hıza sahipsin ve birlikte ilerliyorsun.
Aklın ne başkalarında, ne de dünyanın herhangi bir yerinde.
